Бул куру сөз эмес. Мен тай-тай басып, нанды “нана” деген кезимде биз Лейлектин борбору Исфанага көчүп келдик. Үйүбүз сегиз бөлмөлүү “орустун узун үйлөрүнөн” эле. Чыгыш жагындагы эшигинде Момунжан ака менен Гүлнара апа Дилфуза, Толкун, Шухрат деген балдары менен жашашчу. Батыш жагынан биздин үйдүн эшиги ачылчу. Бирок эки үй-бүлөнү бир шыйпырдын астында 17 жыл баккан бул үйдүн эки учун бири-биринен бөлгөн тосмо жок эле. Ошол муштумдай кезимде досторумдун кимиси кыргыз, кимиси өзбек экенин деле жакшы аңдаган эмес экенмин. Балалыктын ал дүйнөсүндө улут-улут болуп бөлүнүү жат болчу. ( Уландысы бул жакта )